«Η αρχή του ταξιδιού» | Tης Άννας Τσαλάγκα
H Λαμπρινή Μποβιάτσου γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα. Αποφοίτησε το 1998 από την Accademia di Belle Arti di Roma, ζεί και εργάζεται στα Χανιά. Έργα της βρίσκονται στη συλλογή της Πινακοθήκης Grottamare (Ιταλία), του Μουσείου του Πανεπιστημίου Αθηνών, της Δημοτικής Πινακοθήκης της Κέρκυρας, του Μουσείου Φρυσίρα, της Πινακοθήκης Πολιτιστικού Συλλόγου Κερατοκάμπου-Καψάλων”Η Βίγλα”, του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Ελαιουργείον, της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές. Από το 2012 συμμετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, ως εκπρόσωπος του Εικαστικού Επιμελητηρίου. Σήμερα με μεγάλη μας χαρά τη φιλοξενούμε στο Fine Arts του The Mach|ne – Art Press.
-Λαμπρινή πες μας δυο λόγια για τα έργα που παρουσιάζουμε σήμερα.
Πρόθεσή μου είναι να αναδείξω την αμφίδρομη σχέση μεταξύ του υποκειμένου και του αντικειμένου. Η τεχνικές τους είναι λάδι σε μουσαμά, ή χρωματιστά μολύβια σε χαρτί, όπως επίσης και λάδι πάνω σε μέταλλο inox – καθρέπτη. Απεικονίζεται η αντανάκλαση του ανθρώπου όπως καθρεπτίζεται πάνω σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, μεταλλικά ή γυάλινα, αλλά και σε επιφάνειες όπως η οθόνη του υπολογιστή, το παρπρίζ του αυτοκινήτου, το τζάμι ενός παραθύρου. Η ανθρώπινη μορφή παραμορφώνεται, συνθλίβεται, ή επεκτείνεται ανάλογα με τις φόρμες τις καμπύλες και τον όγκο του αντικειμένου. Παράλληλα το αντικείμενο διαφοροποιείται, απορροφάει το χρώμα, την κίνηση, την ενέργεια του υποκειμένου, κλειδώνοντας την ύπαρξή του, διατηρώντας την μέσα στο χρόνο. Τα αντικείμενα παραδόξως χρησιμοποιώντας τα, παύουν να είναι μονάχα χρηστικά, καθώς συμβαίνει να τους αποδίδουμε σημασίες και αξίες ξένες προς αυτά, προσδίδοντάς τους τελετουργικό χαρακτήρα. Ανάγοντάς τα σε πνευματική αντί για υλική ουσία, οι αισθήσεις μας δημιουργούν συναισθήματα, ιδέες, ανασύρουν μνήμες, προάγουν προσμονές. Η μελέτη του εαυτού γεννά το ερώτημα του κατά πόσο είναι δυνατό να γνωρίσουμε πραγματικά τον εαυτό μας, βλέποντάς τον αντικειμενικά, ανεπηρέαστοι από τους διάφορους παραμορφωτικούς καθρέπτες της πραγματικότητας. Έχοντας ως δεδομένο το ότι μόνο μέσα από την αντανάκλαση στο άλλο ή στον άλλο, μπορούμε να κοιτάξουμε, έμμεσα πάντα, εμάς, συμπεραίνουμε ότι με τον ίδιο τρόπο που η μορφή μας διαφοροποιείται ανάλογα με τα αντικείμενα μέσα στα οποία καθρεπτίζεται, αλλάζει, πολλές φορές διαστρεβλώνεται ανάλογα με την συνθήκη μέσα στην οποία βρισκόμαστε: κοινωνικό-πολιτική, οικονομική, αλλά και απλά διαπροσωπική.
-Αυτό για το οποίο ξεχωρίζει ο κάθε καλλιτέχνης είναι η έμπνευσή του και η ικανότητά να την μεταβιβάζει σε έργο. Ποια είναι η πηγή της δικής σου έμπνευσης;
Η στιγμή της έμπνευσης είναι για τον καλλιτέχνη η διάτρηση των φαινομένων της πραγματικότητας, μία στιγμή όπου η αντίληψη διαπερνά τον εξωτερικό, τον επιφανειακό φλοιό των αισθήσεων, προσφέροντας μία πιο ουσιαστική, πιο βαθειά θέαση της αλήθειας. Είναι όμως εύθραυστη σαν γυαλί, ακαθόριστη και ομιχλώδης. Εκεί ξεκινά η προσεκτική και λεπτομερής διαδικασία αποτύπωσης της ιδέας, αναζητώντας τα κατάλληλα εκφραστικά μέσα, έτσι ώστε να γίνει εμφανής στον θεατή, αλλά και σε εμένα την ίδια, αφού συχνά η πρόθεση, ο σκοπός, ανακαλύπτεται κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του έργου. Σαν τον αρχαιολόγο που ανακαλύπτει μέσω της προσεκτικής ανασκαφής, σημάδια της ανθρώπινης παρουσίας και διανόησης, έτσι και ο καλλιτέχνης ανασκάπτει και ανακαλύπτει τις αρχέγονες επιθυμίες, αγωνίες, φόβους και ερωτήματα που δεν είναι ατομικά, δικά του, αλλά αφορούν τον άνθρωπο.
-Ποια είναι τα κίνητρα που σε ώθησαν να ασχοληθείς με τη ζωγραφική;
Πάντα ζωγράφιζα, από μικρό παιδί, σκάλιζα το ξύλο, έπλαθα το χώμα με νερό, λύγιζα το σύρμα, οι κατασκευές και ο πειραματισμός ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μου, σαν παιχνίδι αλλά και σαν ανάγκη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον θαυμασμό που μου γεννούσαν οι καλλιτέχνες και τα έργα τους, ήταν τα κίνητρα που με ώθησαν να ασχοληθώ με τη ζωγραφική.
-Όταν η ολοκλήρωση ενός έργου πλησιάζει, έχεις την καλλιτεχνική αγωνία αν θα αρέσει στον κόσμο;
Ίσως, θα έλεγα, η καλλιτεχνική αγωνία να αφορά περισσότερο στην αντιπαράθεση, στην “πάλη” με το ίδιο το έργο αλλά και με τον εαυτό μου. Η δημιουργική διαδικασία είναι χρονοβόρα, απαιτεί υπομονή και κουράγιο, συγκέντρωση και εσωτερικό διάλογο. Θέλει να ξεπερνάς συνεχώς τα όρια που είχες ο ίδιος προηγουμένως θέσει, τόσο τεχνικά όσο και νοητικά, διαφορετικά είναι απλή επανάληψη, κενή εικόνα. Ο θεατής, η έκθεση, έρχονται μετά. Το έργο αλλάζει χέρια, φεύγει από τον δημιουργό του, αποκτά δική του αυθύπαρκτη παρουσία. Κρατάει μέσα του την ενέργεια του καλλιτέχνη, όμως η διαδρομή του από εκεί και έπειτα είναι άγνωστη και δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου να μας απασχολεί, ιδίως όταν το έργο βρίσκεται στο στάδιο της δημιουργίας.
-Μπορεί κάποιος να σου ζητήσει ένα έργο, όπως αυτός θέλει;
Αυτό το γεγονός αυτομάτως μετατρέπει τον δημιουργό σε τεχνίτη, σε κατασκευαστή της ιδέας ενός άλλου. Σε μεταφορέα μίας ανάγκης, μιας έμπνευσης κάποιου άλλου. Κάτι το οποίο στην παρούσα χρονική στιγμή δεν θα με ενδιέφερε.
-Στην μέχρι τώρα πορεία σου, υπάρχει κάτι για το οποίο αισθάνεσαι μία ιδιαίτερη ικανοποίηση;
Είναι πολλές οι στιγμές που η καλλιτεχνική μου δραστηριότητα μου έχει χαρίσει ικανοποίηση. Όπως η ζωή η ίδια είναι πολυδιάστατη, με τον ίδιο τρόπο και η τέχνη χαρίζει χαρά και ικανοποίηση, χαρίζει και απογοήτευση. Όλα είναι πιθανά και εναλλάσσονται. Ιδιαίτερη ικανοποίηση αισθάνομαι όταν ένα πρόσωπο που σέβομαι εκτιμά την προσπάθειά μου, όταν μέσα από τη δουλειά μου και τους χώρους μέσα στους οποίους κινούμαι γνωρίζω ανθρώπους ενδιαφέροντες. Μα πιο πολύ, όταν διακρίνω στα μάτια του θεατή, μια σπίθα λάμψης, μια συγκίνηση, την χαρά της ανακάλυψης όταν κοιτά το έργο μου. Η ουσία της τέχνης είναι η επικοινωνία.
-Όλο και περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες ξεπετάγονται.. η κρίση μήπως βοηθά στην εξωστρέφειά τους;
Σε περιόδους κρίσης, όταν όλα όσα ξέραμε ανατρέπονται, όταν η αίσθηση της ηρεμίας αναταράσσεται, ο πολιτισμός είναι η μόνη οδός. Σε μία περίοδο που συνειδητοποιούμε ότι τα υλικά αγαθά, ο υπέρμετρος καταναλωτισμός, οι επίπλαστες ανάγκες, είναι επισφαλή και μόνο αίσθηση κενότητας δημιουργούν, θα έλεγα μάλιστα, όπως στην εποχή μας, είναι και επικίνδυνα, η ανάγκη για αναζήτηση της αλήθειας είναι επιτακτική. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα της κρίσης η σύγχρονη τέχνη διαθέτει δυναμισμό, περιεχόμενο και ποιότητα.
-Τί σε ενοχλεί στην εποχή που ζούμε και τί σε “φτιάχνει”;
Στην εποχή μας ίσως περισσότερο από ποτέ, ο άνθρωπος αισθάνεται μικρός και ανήμπορος να επηρεάσει τα γεγονότα που τον ξεπερνούν. Ο “εχθρός” είναι αόρατος, χωρίς πρόσωπο. Με ενοχλεί να βλέπω οι προσπάθειες ολόκληρης γενιάς να μην ευοδώνονται, με ενοχλεί που καταρρίπτονται σημαντικές, κερδισμένες με θυσίες, εργασιακές κατακτήσεις. Με ενοχλεί όταν νέοι άνθρωποι στερούνται το όνειρο. Χαίρομαι όταν βλέπω στα ίδια νέανικά πρόσωπα τον δυναμισμό και το πείσμα, το λαμπερό βλέμμα.
-Τα social media βοηθούν ένα δημιουργό να διαφημίσει τη δουλειά του; Και αν ναι, μέχρι ποιο σημείο;
Τα social media βοηθούν στην επικοινωνία του καλλιτέχνη με ένα πολύ πιο ευρύ κοινό. Δίνει την ευκαιρία για συνομιλία με πρόσωπα που βρίσκονται μακρυά, δίνοντας την αίσθηση της εγγύτητας. Τα έργα τέχνης μπαίνουν μέσα σε πολλά σπίτια ταυτόχρονα, μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. Ο κίνδυνος σε αυτό είναι η γρήγορη εναλλαγή των εικόνων, που δημιουργεί σύγχυση και δεν επιτρέπει την βαθιά παρατήρηση του θεατή. Παρ’ όλα αυτά είναι ένας σημαντικός τρόπος επικοινωνίας.
-Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια, ετοιμάζεις κάποια έκθεση στο άμεσο μέλλον; Και πού μπορεί να βρει κάποιος τα έργα σου αυτήν την περίοδο;
Έργα μου μπορεί κάποιος να δει στις εκθέσεις: “Αναφορά” στη ζωή και το έργο του Καζαντζάκη, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, “Μύθοι, όνειρα και μία σιωπή”, στο Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, “Το βλέμμα του Νάρκισσου” στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων (στα πλαίσια του ΧΑΝΙaRT). Επίσης έργα μου μπορεί κάποιος να δει στην Thanassis Frissiras Gallery. Παράλληλα, ετοιμάζω την 6η ατομική μου έκθεση στην Thanassis Frissiras Gallery, που θα πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο του 2014.