Πίσω από τις ρευστές παραμορφωτικές φόρμες στη ζωγραφική της Λαμπρινής Μποβιάτσου, κρύβονται δύο παράλληλοι αποδομημένοι κόσμοι ολοκληρωμένης προσαρμογής. Οι στιλπνές ατσάλινες επιφάνειες οριοθετούν τις πύλες ενός διεγερμένου, άθραυστου μακρόκοσμου που προτρέπει στη φευγαλέα σύμπραξη του ειδώλου των θεατών και των μόνιμων φασματικών μορφών που η ζωγράφος επέλεξε να μακροβιούν στο ολόχρωμο σύμπαν της. Οι διαδοχικές μορφές και τα είδωλα ισορροπούν επικίνδυνα στα αιχμηρά όρια ενός τσαλακωμένου μακρόσυρτου μέλλοντος χρόνου και της εκστατικής ψυχαναλυτικής μικροστιγμής των ζωγραφικών αυτοπορτραίτων της δημιουργού. Τίποτα δεν είναι φανερό από την πρώτη στιγμή. Η πάλη εξελίσσεται υποδόρια και αέναα. Ο εξωτερικός κόσμος καταρρέει υδαρής μέσα στις πολλαπλές προκλήσεις του φωτός και της σκιάς πυροδοτώντας διαδοχικές αναγνώσεις και ο εσώτατος κόσμος αυτολικνίζεται στην μεταβατική προέκταση των δονήσεων της ψυχής προς τον νου μεταλλάσσοντας το ζωγραφικό τοπίο σε ρηξικέλευθο σεισμογενές πεδίο ψυχαναλυτικής ανάγνωσης. Τίποτα δεν στέκει σε στέρεες βάσεις. Όλα αυτοανατρέπονται και αυτοαναιρούνται. Λεπτεπίλεπτες ευαίσθητες επιφάνειες υποβαστάζουν συμπαγείς μεταλλικές δομές σε μια αδιανόητη ανισόρροπη αλληλουχία εξελίξεων ανάμεσα στο φαντασιακό κέντρο και το πραγματικό έκκεντρο των διαδοχικών μεταλλάξεων της χρωστικής φόρμας σε αυστηρή αποτύπωση της εγγεγραμμένης ιδέας. Οι κλειστές πύλες των δίδυμων αθέατων κόσμων της Μποβιάτσου ανοίγουν εκρηκτικά κάτω από την αφόρητη πίεση για εσω-δημιουργία και ταυτόχρονη εξω-παρατήρηση. Ανοίγουν μέσω της διαισθητικής επικοινωνίας του περίκλειστου ιδεογραφικού της Εγώ με τον ύψιστο τιμώμενο καλεσμένο της: Tον Eπισκέπτη Θεατή. Στον Θεατή προσφέρει ως πολύπειρο οδηγό και ως πολύτιμο δώρο την απροκάλυπτη συμμετοχή του στο βιο-δραστικό παιγνίδι της καθημερινής της ζωής. Μια νέα γενεσιουργός πηγή εμπειρίας προκύπτει από την απρόβλεπτη αλλά προσχεδιασμένη εισβολή. Έτσι τελικά, έναντι σοβαρών εμπειρικών εικονοληπτικών ανταλλαγμάτων, η Μποβιάτσου, προσφέρει στον άξιο καλεσμένο της την ενεργή συμμετοχή του στο παράλληλο χρονοστρεβλωμένο σύμπαν της προσωπικής της δημιουργίας, κατανέμει τα φάσματα ανά επισκέπτη και στοιχειοθετεί με την παρουσία του νέες παράλληλες διαδρομές προσαρμογής του παλλόμενου εσώτατου κόσμου της μέσα στον άλλον. Στον επαμφοτερίζοντα αντανακλαστικό.

Ιωάννης Ν. Αρχοντάκης
Καλλιτεχνικός Διευθυντής Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων – Ελαιουργείον